| dc.description.abstract | Het zogeheten links-progressieve front werpt zich graag op als verdediger van diversiteit en multiculturalisme. De toenemende diversiteit in onze maatschappij wordt dan als een verrijking gezien, en de inbreng van minderheden als meerwaarde voor ons democratisch stelsel. Deze celebratie van die diversiteit laat zich ook lezen in de 'open houding' van vele zelf-verklaarde progressieven ten aanzien van een aantal culturele gebruiken van minderheden, gaande van hun culinaire gewoontes tot hun muzikale producties. Het laat zich tevens afmeten aan het feit dat vele zelfverklaarde progressieven de uitdaging aangaan van zich een huis aan te schaffen in een no-white-man's-land, en minderheden in hun kennisen/vriendenkring - of zelfs familieleden - te verwelkomen. Sinds het begin van de 21ste eeuw gaan er echter alsmaar meer stemmen op binnen ditzelfde front om het zogeheten 'politieke correcte denken' inzake multiculturalisme te doorbreken. Er lijkt zich een 'basta' gevoel te hebben ontwikkeld over de houding van links rond deze kwesties. Het heet dan dat 'links' zich veel te lang een defensieve rol heeft aangemeten, deels gestuurd door de electorale successen van het Vlaams Blok/Belang. En dat het veel te lang een 'vrijblijvende houding' had ten aanzien van 'wantoestanden' door 'allochtonen' die met de mantel der liefde werden toegedekt. Het lijstje is intussen lang van het aantal zelfverklaarde linkse intellectuelen die de laatste 10 jaar een banvloek hebben uitgesproken over de linkse kerk.1 Deze laatste wordt voorgesteld als een machtig conglomeraat aan opiniemakers, politici en journalisten die geen kwaad woord over 'hun' multiculturele samenleving dulden, en hiertoe zelfs bereid zijn om hun eigen 'normen en waarden' overboord te gooien in naam van het multiculturele 'correcte' denken. Deze 'politiek-correct-denken' doorbrekende protagonisten werpen zich graag op als herauten van een 'nieuw' discours, als aankondigers van een 'andere' kijk op de verhouding tussen links en interculturaliteit. Graven we iets dieper, dan merken we echter al snel op dat de belofte van iets 'nieuws' in feite niets meer inhoudt dan oude etnonationalistische denkbeelden in een progressief kleedje. Oproepen voor het doorbreken van een politiek correcte denken lijken daarom eerder de weg te banen voor de verspreiding en normalisering van een culturalistisch denkkader dat gemakshalve bij 'rechts' wordt gesitueerd, maar in feite de ideologische verschillen doorkruist en aan de basis ligt van het heersend burgerschapsdenken waarin de culturele gewoontes en praktijken van één bepaalde groep als 'norm' worden vooropgesteld in de nationale verbeelding. | |